خدایا ، بر پیامبر و دودمان پاکش درود فرست ، و آنگاه که تورا می خوانم و صدایت می زنم ؛ دعایم را بشنو و اجابت کن ، و آنگاه که با تو نجوا می کنم . بر من عنایت کن ، من از همه به سوی تو گریخته و در پیشگاه تو ایستاده ام در حالی که دلشکسته و نالان درگاه توام . و به پاداش تو امید وارم .... .

خدایا پوزش طلبی من به درگاه تو ، عذرخواهی کسی است که از عذر پذیری تو بی نیاز نیست ، پس عذرم را بپذیر ای کریم ترین بزرگواری که زشتکاران به درگاهش عذر گناه می برند . [1]

سلام ، سلامی به روشنی آفتاب ؛ سلام به آشنای غریب ؛ سلام به آشنایی که همه می شناسیم ولی مهر غربت بر روی آن هک کرده ایم ؛ سلام من به تو که از صاحب خود نیز مظلومتر قرار گرفته ای و نام تو در زبان ها می چرخد ولی یاد تو ، در دلها نیست ، که حضرت امیر المومنین (ع) درباره مظلومیت خود چنین می گوید :

( فوالله ما زلت مدفوعا عن حقی مستاثرا علیّ منذ قبض الله نبیه (ص) حتی یوم الناس هذا )[2]. سوگند به خدا من همواره از حق خویش محروم ماندم و از هنگام وفات پیامبر (ص) تا امروز حق مرا از من باز داشته و به دیگری اختصاص دادند . پس بیایید ما عاشقان علی (ع) نگذاریم نهج البلاغه نیز در بین ما غریب باشد ، حضرت امیر المومنین (ع) خانه نشین شد ، ولی حرف های پر محتوای او باید در دل و جان ما رسوخ کند ... . حضرت عاشق خدا بود و ایمان ما نیز در او خلاصه شده و با وجود آقا دین کامل گشته است ... . که قرآن می فرماید : « الیوم اکملت لکم دینکم و اتممت لکم نعمتی و رضیت لکم الاسلام دینا »[3]

دلا طمع جز از لطف بینهایت دوست                 چولاف عشق زدی سرببازچابک وچست

راستی کدامین عشق ، آیا همان عشقی که روزانه صدها بار از آن دم می زنند ؟ آیا دلدادگی های ما نیز عشق است ؟ آیا عشق حقیقت و مجاز دارد ؟ بیایید عشق را از بیان آقا بخوانیم .

نظر  

نوشته شده توسط طیبات در شنبه 89/11/9 ساعت 5:4 عصر موضوع | لینک ثابت